انتظار

دلش گرفته بود،به همین خاطر از در خارج شد و روی پله ی سیمانی  پایین اتاق نشست

دستاشو زیر چونش تکیه داد و سعی کرد صدای چلچله ها رو به خاطر بسپاره

محو رویاهاش شده بودو حساب وقت و زمان از دستش رفته بود،تمام مدت منتظر بود

که پنجره باز شه و اون براش دست تکون بده آسمون کم کم تیره و تاریک می شه انگار آسمون

هم مثل من دلش گرفته و ستاره ها در پهنای افراشته ی اون خود نمایی می کردند شروع به


قدم زدن در وسط باغ کرد مدتی در کنار نهر نشست دستشو در آب فرو برد و موج های کوچکی

به وجود آورد ساعتی گذشت اما چراغ اون اتاق همچنان خاموش بود چشماش به پنجره خیره

ماندبود مثل کلاف سر در گم به خود می پیچید:

چرا به دیدنش نیامده بود؟